و اما تو چنان موجی
چنان نسیمی كه گاهی گونه هایم را لمس میكنی
چنان آفتابی در آسمان نیمه ابری كه گاهی می درخشی
چنان پروانه كه گاهی من را به خود میكشانی و گاهی بر شانه ام مینشینی .
و اما ادامه این شعر رو به ذوق و تصور دوستانم میسپارم كه ادامش رو بگن.
_______________________
پ.ن. ادامه این شعر مستم این نیست كه واژه " تو " از لحاظ وجودی با قسمت اول شعر یكی باشد. " تو " میتواند در قسمت اول وجودی عینی باشد و در ادامه وجودی ذهنی یا برعكس. یا در قسمت اول دال باشد و در قسمت دوم مدلول یا برعكس. پس ادامه شعر وما آگاهی از تصور واژه " تو " را در قسمت اول نمیطلبد.
دائویی كه بتوان بیان شود،
دائوی ابدی نیست.
نامی كه بتوان نامید،
نام ابدی نیست.
نامیده نشدنی تا ابد واقعی است.
نامیدن،ریشه تمام چیزهای خاص است.
كسی كه تلاش میكند بدرخشد،
نور خویش را كم سو میكند.
كسی كه خود را بیان میكند،
نمی تواند بفهمد كه واقعا كیست.
راه به سوی نور،تاریك می نماید.
راه مستقیم،طولانی می نماید.
والاترین خرد،كودكانه جلوه میكند.
والاترین عشق بی اهمیت می نماید.
تمامی چیزها به مونث پشت كرده
و در مقابل مذكر ایستاده اند.
آنگاه كه مذكر و مونث تركیب میشوند،
همه چیز به هماهنگی میرسد.
اگر میخواهی كه سرشار باشی،
بگذار كه تهی شوی.
عمیق ترین و حقیقی ترین و برترین احساس آن است كه نتوانی نامی بر آن بگذاری،
آن احساس جاودانه در تو خواهد ماند.
هیچ شادی، بالاتر از آغاز نیست.
لحظه دیدار نزدیک است
باز من دیوانه ام مستم
باز می لرزد دلم دستم
باز گوئی در جهان دیگری هستم.
های نخراشی به غفلت گونه ام را تیغ!
وای نپریشی صفای زلفکم را دست
وآبرویم را نریزی دل
ای نخورده مست!
لحظه دیدار نزدیک است.
"اخوان ثالث"
درباره این سایت